Ψάχνω την ανθρωπιά στη συμπεριφορά του ανθρώπου,
στις σκέψεις, στα λόγια, στις πράξεις του να βρω.
Την απάτη μονάχα συναντώ, το ψέμα την κακία
κι αυτήνα την προσποίηση σ’ όλο το μεγαλείο της.
Μασκαρεμένο το πρόσωπό του με χρώματα φθηνά…,
με αποκριάτικη καλοφτιαγμένη μάσκα ίδιο,
κρεμασμένη στις κιτρινισμένες κουρτίνες σαλονιού,
σε προχωρημένη ώρα χειμωνιάτικης νύχτας.
Το ανθρώπινο μάτι θωρεί, δυστυχώς, το κακό!…
Το χλομό φεγγάρι σφάζει το άγουρο ρόδι της Αγάπης
από μίσος, ζήλια και φθόνο στον ήλιο!…
Βαριά η απελπισία μου, ταφόπλακα στα στήθια!
Ψάχνω την ανθρωπιά στη συμπεριφορά του ζώου…
Και στ’ άγρια ακόμα ένστικτά του,
σχήμα ξεθωριασμένο έστω η σκιά της,
ξέφωτο στον κατάμαυρο ουράνιο θόλο η δειλή παρουσία της…
Πιο αισθητή, όμως, και πιότερο έντονη από κείνη του ανθρώπου!…
Ταφόπετρα ασήκωτη της θλίψης μου το βάρος!
Ψάχνω την ανθρωπιά στου λουλουδιού τη σιωπή…
Μονάχα ’κει πληθωρική τη συναντώ
– και στου παιδιού το αθώο γέλιο
και στου πιστού σκυλιού την αφοσίωση –
αλώβητη, πρωτόγονη, γνήσια, θεϊκή,
αγνή σαν την ασύγκριτη τη βρεφική αγνότητα
κι ευωδιαστή σαν τ’ ακριβό αιθέριο άρωμά της!…
Ψάξε…,
μόνον εκεί θα τη βρεις και σε μια φούχτα ανθρώπους!
Μελαγχολώ για τούτο και θλίβομαι…
και πνίγομαι στου πόνου μου το κλάμα!