Θεόπνευστο λειτούργημα το διάβα της ζωής σου,
έχεις σαν δώρο απ’ το Θεό, του έθνους σκαπανέα,
υπομονή ασύγκριτη, ψυχή γλυκιά, γενναία,
έργο θείο το έργο σου, πνοή Του η πνοή σου.
Ολημερίς ακούραστος, δραστήριος κεφάτος,
χαράζεις σαν πορεία σου, στόχος σου η νεολαία,
συ “του θεάτρου της ζωής…” ανοίγεις την αυλαία,
ας δούλεψες…, ας μόχθησες…, δείχνεις πάντα δροσάτος.
Σαν τη δική σου αποστολή, σαν το δικό σου έργο,
έργο μεγάλο, άγιο, ιερή η αποστολή σου,
δυσβάσταχτο το φόρτος του στ’ αδύναμο κορμί σου,
πόνοι και θλίψεις, στεναγμοί είν’ όλη η ζωή σου!
Είσαι το φως του φεγγαριού μες στα βαθιά σκοτάδια,
καθάριο, γάργαρο νερό, ψαλμός απ’ αηδόνι,
ασύγκριτο το έργο σου, βραχιόλι από πετράδια,
μάτι σκοτώνει ανίδεου, ειδήμονα θαμπώνει!
Μεριάζει η αμάθεια στο φωτεινό σου βήμα
τα ίχνη στην πορεία σου της στάθμης είναι νήμα.
Κι αν το αγέρι παγερό…, πολλές φορές σε δέρνει…,
η υφή από το είναι σου καθένα συνεφέρνει!…
Αγκαθωτή η στράτα σου ματώνει την ψυχή σου,
κι οι στάλες απ’ το αίμα της ψυχές άλλων σκαρώνουν
με μαεστρία περισσή‘ ζωή δίν’ η ζωή σου,
τα έργα σου των γύρω σου τα όμματα θαμπώνουν!
Στόχο σου στην πορεία σου θέτεις δημιουργία
ανθρώπου καλοκάγαθου μ’ όλη τη φαντασία,
μ’ όλο τον πλούτο της ψυχής, του πνεύματος, του είναι,
μέγα, σοφέ Δημιουργέ,
μειλίχιε Παιδαγωγέ,
στο ύψος του καθήκοντος…,
στα ιδεώδη μείνε!